شبی دیگر

تا کمی دیگر یک روز دیگر از تقریبا یک سال جهنم کنکوری تمام میشود!

و ۲۳۹ روز تا خلاصی باقی می ماند

الان دارم بی بدن چاووشی رو گوش میدم

امشب حس میکنم اولین شب اندکی نا امیدی و خستگی دوازدهم را چشیدم،تلخ بود ولی شاید بتوان گفت که با فالوده بستنی و لبخند مامان خنثی شد!

امروز مدام داشتم به این فکر میکردم؛

ممکنه روزی دلتنگ روزی شوم که حوالی ساعت ۱۲/۵۰ لحظه شماری کنم برای ساعت ۱/۱۰ و زنگ مدرسه و دیدن مامان جلوی در مدرسه

و امدن به خانه و خوردن لوبیا پلو و بعد هم یک ساعت بخوابم و پاشم سراغ ادامه کار هایم؟

اگر آره که چه بس مزخرف است این زندگی و عجیب

اگر هم نه که خداروشکر

ولی اگر آره هم بود جوابم سعی کردم جای برای حسرت باقی نگذارم.