کنکور

اگر نگویم یک قدمی

در‌چند قدیم کنکوریم

امروز وقتی اقای الف(دبیر حسابان)گفت کمتر از ۶ ماه تا کنکور مانده

ناگهان کل تنم در درد فرو رفت

کل تنم دچار حمله عصبی شد

و‌نفسم برای چند دقیقه ای به مشکل خورد...

نفس می امد و می رفت و قیافه ی اقای الف و صدای او و همچنین بچه های دور و برم تار و لرزان میشد؛

گوشه چشمم در معرض خیس شدن بود و پنیک اتک بیش از پیش خودنمایی میکرد!

مدت ها بود که دچار پنیک نشده بودم!

به درس های جمع نشده که فکر میکنم دلم میخواهد چشمانم را ببندم و باز کنم و وقتی باز کردم همه چیز تمام شده باشد

تمام این استرس ها جز خاطره ای خنده دار برایم نمایان نشود؛

می ترسم و وقتم کم است

می ترسم و حس میکنم قرار نیست موفق شوم

می ترسم و می ترسم و با ترس ادامه می دهم

هرچه جلو می رویم ترسم بیشتر و نای ادامه دادنم کمتر میشود...

کاش خوب تمام شود؛

البته میدانم که میتواند خوب تمام شود

اگر من بر این ترس ها پیروز شوم!

انت کهفی